Czy zawsze musi być dobrze? 

O co chodzi z tym „będzie dobrze”? Przecież wcale nie jest tak, że zawsze jest zen, nie zawsze poziom glukozy dziewięćdziesiąt, nie zawsze jest ciepło i świeci słońce, nie zawsze dostajesz uznanie, miłość i podwyżkę. 

Życie nie składa się ani tylko z górek ani tylko z błotnych dolin. Nie zawsze jesteśmy tylko osądzającymi krytykami i nie zawsze milusińskimi towarzyszami, rodzicami, dziećmi, partnerami. 

Przecież w życiu zdarzają się smutki, cierpienia, myśli: ile mi zostało jeszcze czasu? Czy zdążę zrealizować wszystkie punkty z planu na życie?  Czy zmiecie mnie z tego świata szybciej niż wskazuje statystyka? 

Zdarza się ucisk w trzewiach, potworny ból głowy i błyskawice z nadwyrężonego kręgosłupa. 

Zdarza się uczucie osamotnienia, zwątpienia i dni chusteczki wcale nie od kataru. 

Nurt rozwoju osobistego mówi „zauważ, co ta emocja w tobie powoduje, zaakceptuj”. 

A ja wcale nie mam ochoty ani analizować, ani słuchać, ani walczyć z tym, co mnie dotyka i co boli. Usta się wykrzywiają odwrotnie niż do uśmiechu. W głowie pulsuje następstwo nieopanowanej huśtawki glukozowo-glukagonowej. 

W każdej chwili mam wybór. Wcale nie muszę łamać swojej duszy. Nie muszę od razu wskakiwać w dresy i biec, żeby uruchomić inne neuroprzekaźniki (a mogłabym). Nie muszę sięgać po kieliszek wina, żeby lekko się odciąć od tych obezwładniających tępych emocji. Nie muszę kupować tabletek na uspokojenie. 

Mam wybór. Mogę sięgnąć po chusteczki, mogę popłakać, mogę zauważyć jaki mam oddech i zwyczajnie bez napinki zrobić porządny wdech i wyrzucić z wydechem cały mój pognieciony stan. 

Mogę się poczuć. Nie musi być ani dobrze ani źle. Czasem wystarczy, że jest. 

Dziękuję Madzi za wypożyczenie pieska do otarcia łez.